تفسیر نمونه جلد 17 صفحه 96

چنانکه در نهج البلاغه مى خوانیم تغر و تضر و تمر: «مى فریبد و ضرر مى زند و مى گذرد!».
2 - فریبندگى دنیا
بدون شک بسیارى از مظاهر زندگى دنیا غرورآمیز و غفلت زا است ، و گاه چنان انسان را به خویشتن مشغول مى دارد که از هر چه غیر آن است غافل مى سازد. به همین دلیل در بعضى از روایات اسلامى از امیر مومنان على (علیه السلام ) مى خوانیم که وقتى از آن حضرت پرسیدند: اى الناس اثبت راءیا: چه کسى از همه مردم بافکرتر، و از نظر اندیشه ثابتتر است ؟ فرمود: من لم یغره الناس من نفسه و لم تغره الدنیا بتشویقها: کسى که مردم فریبکار او را نفریبند، و تشویق هاى دنیا نیز او را فریب ندهد.
ولى با این حال در لابلاى صحنه هاى مختلف همین دنیاى فریبنده صحنه هاى گویائى است که ناپایدارى جهان و تو خالى بودن زرق و برقهاى آن را به روشنترین وجهى بیان مى کند حوادثى که هر انسان هوشمندى را مى تواند بیدار کند، بلکه ناهوشمندان را تیز هوشیار مى سازد.
در حدیثى مى خوانیم که امیر مومنان على (علیه السلام ) از کسى شنید که دنیا را مذمت مى کند و آن را فریبنده مى شمرد، على (علیه السلام ) رو به او کرد و فرمود: ایها الذام للدنیا المغتر بغرورها، المخدوع باباطیلها، ا تغتر بالدنیا ثم تذمها؟ انت المتجرم علیها ام هى المتجرمة علیک ؟ متى استهوتک ؟ ام متى غرتک ؟ ابمصارع آبائک من البلى ام بمضاجع امهاتک تحت الثرى ...؟!