بعد از ذکر علم بى پایان پروردگار، سخن از قدرت بى
انتهاى او به میان مى آورد و مى فرماید: «آفرینش همه شما و نیز برانگیخته
شدن شما بعد از مرگ همانند یک فرد بیش نیست ، خداوند شنوا و بینا است» (ما
خلقکم و لا بعثکم الا کنفس واحدة ان الله سمیع بصیر).
بعضى از مفسران
گفته اند که جمعى از کفار قریش از روى تعجب و استبعاد در مساله معاد مى
گفتند: خداوند ما را به گونه هاى مختلفى آفریده است و در طى مراحل گوناگون ،
روزى نطفه بودیم و سپس علقه شدیم ، بعد مضغه گشتیم ، و سپس تدریجا به
صورتهاى گوناگون در آمدیم ، چگونه خداوند همه ما را در یکساعت آفرینش جدیدى
مى دهد؟
آیه مورد بحث نازل شد و به سخن آنها پاسخ گفت .
در حقیقت
آنها از این نکته غافل بودند که مفاهیمى همچون «سخت» و «آسان» و «کوچک» و
«بزرگ» براى موجوداتى همچون ما که قدرت محدودى داریم ، قابل تصور است ، ولى
در برابر قدرت بى پایان حق ، همگى یکسان و برابر مى باشند، آفرینش یک
انسان با آفرینش همه انسانها هیچ تفاوتى ندارد، و آفرینش یک موجود در یک
لحظه یا در طول سالیان دراز در پیشگاه قدرت او یکسان است .
اگر تعجب
کفار قریش از این بوده است که چگونه این طبایع مختلف ، و اشکال گوناگون و
شخصیتهاى متنوع ، آن هم بعد از آنکه بدن انسان خاک شد و خاکها پراکنده
گشتند و به هم آمیختند، چگونه ممکن است از هم جدا شوند و هر کدام به جاى
خود باز گردند؟ پاسخ آن را علم بى پایان ، و قدرت بى انتهاى خداوند مى دهد.
او چنان روابطى در میان موجودات بر قرار ساخته که یک واحد همچون یک مجموعه ، و یک مجموعه همانند یک واحد است .