مى گرفتند و بوجهل صفتانى که «زقوم جهنم» را با کره و خرما تفسیر مى کردند!
در آیات بعد به شرح حال مؤ منان راستین باز مى گردد که در آغاز این مقایسه
از آنان شروع شد، در پایان نیز به آنان ختم گردد، مى فرماید: «کسانى که
ایمان آورده اند و عمل صالح انجام داده اند، باغهاى پر نعمت بهشت از آن
آنها است» (ان الذین آمنوا و عملوا الصالحات لهم جنات النعیم ).
آرى
این گروه بر عکس مستکبران بى ایمان ، و گمراه کنندگان کوردل که نه آثار خدا
را در جهان مى بینند و نه سخنان فرستادگان خدا را به گوش جان مى شنوند، به
حکم عقل و خرد بیدار و چشم بینا و گوش شنوا که خدا نصیبشان کرده هم به
آیات الهى ایمان مى آورند و هم در اعمال صالح خود آن را به کار مى گیرند و
چه جالب است که آنها «عذاب الیم» داشتند و اینها «جنات نعیم» دارند.
مهمتر اینکه این باغهاى پر نعمت بهشتى ، براى آنها جاودانه است «همیشه در آن خواهند ماند» (خالدین فیها).
«این وعده مسلم الهى است ، وعده اى تخلف ناپذیر» (وعد الله حقا).
و خداوند نه وعده دروغین مى دهد، و نه از وفاى به وعده هاى خود عاجز است ،
چرا که «او عزیز و قدرتمند، و حکیم و آگاه است» (و هو العزیز الحکیم ).
این نکته قابل دقت است که در مورد مستکبران ، «عذاب» به صورت مفرد ذکر شده
و در مورد مؤ منان صالح العمل ، «جنات» به صورت جمع ، چرا که رحمت خدا
همواره بر غضبش پیشى گرفته .
تاکید بر خلود و وعده حق الهى نیز تاءکیدى بر همین فزونى «رحمت»