هستند
که نماز را بر پا مى دارند، زکات را ادا مى کنند، و به آخرت یقین دارند»
(الذین یقیمون الصلوة و یؤ تون الزکاة و بالاخرة هم یوقنون )
پیوند
آنها با خالق از طریق نماز، و با خلق خدا از طریق زکات ، قطعى است و یقین
آنها به دادگاه قیامت انگیزه نیرومندى است براى پرهیز از گناه و براى انجام
وظائف .
و در آخرین آیه مورد بحث عاقبت و سرانجام کار «محسنین» را
چنین بیان مى کند: «آنها بر طریق هدایت پروردگارشان هستند، و آنها
رستگارانند» (اولئک على هدى من ربهم و اولئک هم المفلحون ).
جمله
«اولئک على هدى من ربهم»، از یکسو نشان مى دهد که هدایت آنها از طرف
پروردگارشان تضمین شده است ، و از سوى دیگر تعبیر «على»، دلیل بر این است
که گوئى هدایت براى آنها یک مرکب راهوار است ، و آنها بر این مرکب سوار و
مسلطند.
و از اینجا تفاوت این «هدایت» با هدایتى که در آغاز سوره آمده
روشن مى شود، چرا که هدایت نخستین همان آمادگى پذیرش حق است ، و این هدایت
برنامه وصول به مقصد مى باشد.
ضمنا جمله اولئک هم المفلحون که طبق
ادبیات عرب ، دلیل بر حصر است ، نشان مى دهد که تنها راه رستگارى ، همین
راه است ، راه نیکوکاران ، راه آنها که با خدا و خلق خدا در ارتباطند، و
راه آنها که به مبدء و معاد ایمان کامل دارند.