آیا غنا هر صدائى است که در آن «ترجیع» (رفت و آمد صدا در حنجره و به اصطلاح غلت دادن ) باشد؟ آن نیز ثابت نیست .
آنچه از مجموع کلمات فقهاء و سخنان اهل سنت در این زمینه مى توان استفاده
کرد این است که غناء، آهنگهاى طرب انگیز و لهو و باطل است .
و به عبارت روشنتر: غناء آهنگهائى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد.
و باز به تعبیر دیگر: غناء به صوتى گفته مى شود که قواى شهوانى را در
انسان تحریک مى نماید، و انسان در آن حال احساس مى کند که اگر در کنار آن
صدا، شراب و فساد جنسى نیز باشد کاملا مناسب است !.
این نکته نیز قابل
توجه است که گاه یک «آهنگ» هم خودش غنا و لهو و باطل است و هم محتواى آن ،
به این ترتیب که اشعار عشقى و فسادانگیز را با آهنگهاى مطرب بخوانند، و گاه
تنها آهنگ ، غنا است ، به این ترتیب که اشعار پر محتوى یا آیات قرآن و
دعاء و مناجات را به آهنگى بخوانند که مناسب مجالس عیاشان و فاسدان است ، و
در هر دو صورت حرام مى باشد (دقت کنید).
ذکر این نکته نیز لازم است که
گاه براى غنا دو رقم معنى ذکر مى شود «معنى عام» و «معنى خاص»، معنى خاص
همان است که در بالا گفتیم یعنى آهنگهاى تحریک شهوات و متناسب مجالس فسق و
فجور.
ولى معنى عام هر گونه صوت زیبا است ، و لذا آنها که غنا را به
معنى عام تفسیر کرده اند بر آن دو قسم قائل شده اند «غناى حلال» و «غناى
حرام».
منظور از غناى حرام همان است که در بالا گفته شد و منظور از
غناى حلال صداى زیبا و خوشى است که مفسده انگیز نباشد، و متناسب با مجالس
فسق و فجور نگردد.
بنابراین در اصل تحریم غنا تقریبا اختلافى نیست ، اختلاف در نحوه تفسیر