شده
بود، به خاطر نسبت و مال و جمال و جسم او نبود بلکه او مردى بود که در
انجام فرمان خدا قوى و نیرومند بود، از گناه و شبهات اجتناب مى کرد، ساکت و
خاموش بود با دقت مى نگریست بسیار فکر مى کرد، تیزبین بود، و هرگز در
(آغاز) روز نخوابید و در مجالس (به رسم مستکبران ) تکیه نمى کرد، و رعایت
آداب را کاملا مى نمود، آب دهن نمى افکند، با چیزى بازى نمى کرد، و هرگز در
حال نامناسبى دیده نشد... هیچگاه دو نفر را در حال نزاع ندید مگر اینکه
آنها را با هم صلح داد، و اگر سخن خوبى از کسى مى شنید حتما ماخذ آن سخن و
تفسیر آن را سؤ ال مى کرد، با فقیهان و عالمان بسیار نشست و برخاست داشت
... به سراغ علومى مى رفت که بتواند به وسیله آن بر هواى نفس چیره شود، نفس
خود را با نیروى فکر و اندیشه و عبرت مداوا مى نمود، و تنها به سراغ کارى
مى رفت که به سود (دین یا دنیاى ) او بود، در امورى که به او ارتباط نداشت
هرگز دخالت نمى کرد، و از این رو خداوند حکمت را به او ارزانى داشت .