و اگر مى بینیم در بعضى از روایات که از امام صادق (علیه السلام ) نقل شده
این آیه به عطسه اى که با صوت بلند ادا مى شود، و یا داد و فریاد به هنگام
سخن گفتن تفسیر گردیده در حقیقت بیان مصداق روشنى از آن است .
1 - آداب راه رفتن
درست است که راه رفتن مساله ساده اى است ، اما همین مساله ساده مى تواند
بیانگر حالات درونى و اخلاقى و احیانا نشانه شخصیت انسان بوده باشد، چرا که
قبلا هم گفته ایم روحیات و خلقیات انسان در لابلاى همه اعمال او منعکس مى
شود و گاه یک عمل کوچک حاکى از یک روحیه ریشه دار است .
و از آنجا که اسلام تمام ابعاد زندگى را مورد توجه قرار داده در این زمینه نیز چیزى را فروگزار نکرده است .
در حدیثى از رسولخدا (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) مى خوانیم : من مشى
على الارض اختیالا لعنه الارض ، و من تحتها، و من فوقها!: «کسى که از روى
غرور و تکبر، روى زمین راه رود زمین ، و کسانى که در زیر زمین خفته اند، و
آنها که روى زمین هستند، همه او را لعنت مى کنند»!.
باز در حدیث دیگرى
از پیامبر اکرم (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) مى خوانیم : نهى ان یختال
الرجل فى مشیه و قال من لبس ثوبا فاختال فیه خسف الله به من شفیر جهنم و
کان قرین قارون لانه اول من اختال !
«پیامبر از راه رفتن مغرورانه و
متکبرانه نهى کرد و فرمود: کسى که لباسى بپوشد و با آن کبر بورزد، خداوند
او را در کنار دوزخ به قعر زمین مى فرستد