آن است .
البته «غنا» مصادیق مشکوکى نیز دارد (مانند همه مفاهیم دیگر) که انسان به
راستى نمى داند فلان صوت مناسب مجالس فسق و فجور است یا نه ؟ و در این صورت
به حکم اصل برائت محکوم به حلیت است (البته بعد از آگاهى کافى از مفهوم
عرفى غنا طبق تعریف فوق ).
و از اینجا روشن مى شود صداها و آهنگهاى حماسى که متناسب میدانهاى نبرد و یا ورزش و یا مانند آن است دلیلى بر تحریم آن نیست .
البته در زمینه غنا بحثهاى دیگرى نیز وجود دارد از قبیل پاره اى از
استثناها که بعضى براى آن قائل شده اند، و جمعى آن را انکار کرده اند، و
مسائل دیگر که باید در کتب فقهى از آن سخن گفت .
آخرین سخنى که در
اینجا ذکر آن را لازم مى دانیم این است که آنچه در بالا گفتیم مربوط به
خوانندگى است و اما استفاده از آلات موسیقى و حرمت آن بحث دیگرى دارد که از
موضوع این سخن خارج است .
3 - فلسفه تحریم غنا
دقت در مفهوم «غنا» با شرائطى که در شرح موضوع آن گفتیم ، فلسفه تحریم آن را به خوبى روشن مى سازد.
در یک بررسى کوتاه به مفاسد زیر برخورد مى کنیم :
الف : تشویق به فساد اخلاق - تجربه نشان داده است - و تجربه بهترین شاهد و
گواه است - که بسیارى افراد تحت تاثیر آهنگهاى غناء، راه تقوى و پرهیزکارى
را رها کرده ، و به شهوات و فساد روى مى آورند.
مجلس غنا معمولا مرکز انواع مفاسد است و آنچه به این مفاسد دامن مى زند همان غناء است .